Als ik geen christen was geweest, was de beslissing misschien wat gemakkelijker. Ik vroeg me heel lang af: Wat wil God met ons huwelijk? Het maakte mij erg onzeker. Op momenten dat we dachten dat het beter ging, hadden we hoop. Daarnaast was er angst en wanhoop als het weer mis ging.

Omdat we weten en geloven dat God alles kan, hadden we ons vertrouwen op Hem gesteld: Hij kon toch ons huwelijk wel redden? Helaas, kwam er niet op die manier antwoord. Dat maakte mij ook wel onzeker. Geloof ik dan wel genoeg?

Om geloofsredenen was scheiden eigenlijk een no-go, maar bij elkaar blijven, kon ook niet. Vriendinnen ondersteunden mij en baden ook voor mij. Aan het einde was ik moegestreden en kon ik het niet meer aan om te blijven. Wat was het fijn om terecht te kunnen bij een begripvolle mediator.

De RegioMediator luisterde naar ons zonder oordeel. Het was duidelijk dat ze veel vaker mensen met een christelijke achtergrond begeleid heeft. We hoefden niets uit te leggen, waarom we al zo lang worstelden. Ze heeft ons laten inzien dat bij elkaar blijven geen optie was. Ook mijn partner zag het niet meer zitten. Geen van ons wilde als eerste de handdoek in de ring gooien, want dat zou betekenen dat diegene de schuld zou dragen. Zo voelde het tenminste.

De RegioMediator heeft ons stap voor stap begeleid in het nemen van onze verantwoordelijkheid over deze beslissing. Dat deed ze op een hele integere manier. Het was daarna alsof er een last van ons beiden afviel, want eindelijk was er duidelijkheid. Ook al was de pijn er niet minder om, we wisten tenminste waar we aan toe waren.

We konden daardoor weer na gaan denken over een toekomst.

Het was heel fijn dat de RegioMediator ons ook tips gaf over hoe we onze naasten het beste konden informeren. Samen besloten we dat wij samen tot deze beslissing waren gekomen. Zo zou niet een van ons beiden aangewezen worden als “schuldige”. Dat was het laatste wat ik zou willen. Het is al verdrietig genoeg.

Ook naar de kinderen toe hebben we dit goed kunnen vertellen. Tegen hen hebben we vooral laten blijken dat er niet veel zou veranderen. Ze hebben nog steeds een papa en mama die van ze houden. Dat zal nooit veranderen. Dat is tenslotte de veilige basis.

Al jaren was het zo dat wij elkaar niet konden geven wat we nodig hadden. Dat heeft ons allebei heel veel verdriet gedaan. Natuurlijk hadden we dat graag anders gezien, maar het is gewoon niet gelukt om dit voor elkaar te krijgen.

De RegioMediator heeft ons ook ondersteund bij de praktische zaken. Dingen waar je allemaal niet aan denkt in je verdriet. Het was heel fijn dat we daarin toch een klein beetje ontzorgd werden op die manier. Dat werkt 100 maal beter dan dat we het allebei met eigen advocaat hadden moeten doen. Dan waren we misschien wel lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.

Het laatste wat je wilt – bovenop het verdriet dat je al hebt – is een vechtscheiding.

Ik had werkelijk waar geen idee dat er zoveel komt kijken bij een scheiding. Het verzoek naar de rechtbank bijvoorbeeld. Daar waren wij nooit zelf uit gekomen. Gelukkig heeft de RegioMediator ons van de juiste informatie voorzien.

We hadden daardoor alles netjes op een rijtje, ook al waren we er in de meeste gevallen niet echt met ons hoofd bij. Alles werd netjes afgehandeld. Ook het ouderschapsplan, wat toch een belangrijk onderdeel is van de echtscheiding. Wat een verlichting geeft het als je in zo’n zware periode goede ondersteuning hebt. Het is echt aan te raden.

Eigenlijk hebben we alles wel gedaan om te proberen om ons huwelijk te redden. Ook relatietherapie. Helaas, bleek tijdens de relatietherapie dat mijn partner mij niet kon geven wat ik nodig had. Ik wou hem niet veranderen, en dat kon ook niet. Hij is wie hij is. Voor mij bleek dat niet meer de juiste persoon. Dit had zelfs fysiek zijn uitwerking. Ik kreeg te maken met stress klachten als ik bij hem in de buurt was. Daarom kon ik niet anders dan scheiden.

Waar ik vooral mee worstelde, was dat ik hem een belofte had gedaan. We hadden elkaar beloofd om in voor- én tegenspoed bij elkaar te blijven. Ook voor de kinderen wilde ik deze beslissing niet nemen. Desnoods een ongelukkig huwelijk, als zij maar gelukkig zijn, was mijn gedachte.

Ik heb gemerkt dat dat niet kon. Je geeft ze tenslotte toch een voorbeeld mee. Dan wil ik ze graag een voorbeeld meegeven van een liefdevol huwelijk. In dit geval was dat niet zo, en trok ik de kar uiteindelijk alleen. Dat zou ik nooit hebben vol gehouden.

Uiteindelijk bleek ik zelf mijn grootste vijand. Ik was keihard voor mijzelf in mijn oordeel, en had eigenlijk vooral liefde nodig, vergeving. Gezien te worden, aanvaard in barmhartigheid. Ik zocht troost in de kerk. Helaas reageerden sommige mensen heel hard. Daarom keerde ik uiteindelijk mijn rug toe naar de kerk. Ik was erg teleurgesteld en heb deze kerk dan ook verlaten.

God bleef aanwezig in mijn leven. In Zijn ogen vond ik genade, vergeving. Ik ging op zoek naar een andere kerk, waar ik weer opnieuw ben begonnen.

Dat het beeld wat ik van kind af aan voor mij heb gehad, uiteindelijk in duizend stukjes uiteen spatte, was pijnlijk. Met behulp van de RegioMediator werden de scherpe randjes eraf gehaald, en kon ik overgaan tot een stukje verwerking. We werden terug gebracht naar de realiteit. Het is wat het is. We leven een gebroken leven.

Door acceptatie, (zelf)vergeving en de genade van God, konden wij weer (los van elkaar) bouwen aan een toekomst. Ook al was het niet Gods bedoeling, Hij was het wel die ons heeft gedragen.