Stellen voelen zich niet altijd gehoord door de kerk. Er wordt weinig hulp aangeboden. Soms omdat de capaciteit er niet is, maar in veel gevallen omdat de kennis ook ontbreekt. Tot het op scheiden aankomt. Dan is het te laat.

Om stellen te helpen is het belangrijk om als pastoraal medewerker uit je comfort zone te gaan. Bekijk samen waar het verdriet zit, of wat door een van de partners als onrecht wordt ervaren. Is de staat van relatie onderwerp van gesprek? Ook tijdens kleinere sessies? Laat dit dan in een veilige omgeving gebeuren. Zonder oordeel. De omgeving hoeft even niets ervan te vinden. Laat staan te oordelen.

Wordt het moeilijk om het stel te begeleiden, omdat je partijdig bent (bevriend met een van de partners), laat dan iemand anders de gesprekken doen. Sommige onderwerpen zijn nog steeds taboe in de kerk. Het is ook niet nodig dat de voltallige kerkenraad op de hoogte is van alle details. De grote lijnen zijn genoeg. De omgeving rondom het koppel moet veilig zijn en blijven.

• Wat kun je doen om het stuklopen van het huwelijk te voorkomen?
• Het moeilijke huwelijk is als een kruis wat ik te dragen heb. Wat zou je antwoorden?
• Het ontbinden van een huwelijk is erger dan een huwelijk waarin partners elkaar ten gronde richten. Wat zou je antwoorden?
• Wie waren getuigen op je huwelijk? Kunnen deze mensen je nu helpen om te spreken over de huwelijksproblemen?

1. Als je er vanaf weet, maak contact met de mensen als ze dit zelf niet doen. Ga op huisbezoek en vraag naar hun relatie.
2. Wees er voor de mensen zolang zij daar behoefte aan hebben. Dat is langer dan dat nu vaak gebeurt. Zeker als er kinderen in het spel zijn. Heb oog voor deze kinderen, want zij zitten ook in een moeilijke situatie. Ga als gemeente om deze mensen heen staat. Zodat ze ook in de kerk en catechesegroep veilig zijn.
3. De nazorg moet beter. Werk aan vergeving. Dit moet niet opgedrongen worden, maar er kan wel naar toegewerkt worden. Zodat je van harte bereid bent om de ander te vergeven. Dan komen de christelijke waarden weer naar boven.
4. Leer mensen hun gevoel te laten relativeren in relatie tot God. Daar is veel moed voor nodig. Wat is het anker onder de relatie, dat is de relatie met God. Vraag maar aan het stel wat dat betekent voor hen in deze situatie? Dat is reden om vast te houden aan het huwelijk. Maar toch lukt dat soms niet.
5. Als één partner wel begeleiding wil, en de ander niet, dan is dat de keuze van deze persoon. Deze keuze moet je respecteren, en de verantwoordelijkheid daar leggen waar hij hoort.

In sommige kerken wordt de “schuldige partij” onder kerkelijke tucht gesteld. Of beide partners. Zij mogen dan geen taken meer verrichten, niet aan het avondmaal deelnemen en worden ontheven uit vrijwilligerstaken. Als dit gebeurt bij mensen die in scheiding liggen, is dat een heel eenzaam proces. Zij voelen zich enorm buitengesloten. Zij besluiten dan om niet meer naar de kerk te gaan, of het geloof zelfs helemaal de rug toe te keren.

Bij bezoek van pastoraal medewerker gaat men er soms vanuit: Ik zal iedereen laten weten dat God echtscheiding haat. Maar: Zouden ze dat zelf niet weten? Wil de pastoraal medewerker het getrouwde stel vermanen of hen vanuit Gods liefde ondersteunen? Ging hij vanuit genade of vanuit veroordeling naar ze toe? Is een kerk met kerktucht een kerk die een liefdevolle God toepast?